Iedere katteneigenaar vindt zijn eigen kat de meest geweldige. Maar de mijne, die was het echt. Herinneringen buitelen door mijn hoofd. Zoals die ene keer, toen ze een grote witte kater, van de soort die haar altijd zo treiterde, eindelijk haar tuin uitgooide. Dat lammetjessprongetje daarna en die triomfantelijke blik naar mij, het staat op mijn netvlies gegrift. Of die keer, dat de sloot achter ons huis volledig dichtzat met eendenkroos. Poesie keek even over de vlonderrand naar beneden en voordat ik haar kon tegenhouden, sprong ze. Die verbaasde ogen toen ze ontdekte dat het geen gras was maar water. Of toen ze net was geopereerd. Nog half onder narcose sprong ze op mijn bed en kroop onder het dekbed tegen me aan. Klein, dapper poesje!