Af en toe maakten we ’s avonds een wandelingetje door ons dorp. Met zwaaiende wandelstok en zijn onafscheidelijke hoedje op, liep mijn vader trots naast mij, zijn oudste dochter. Ondertussen kreeg ik les, elke wandeling opnieuw. ‘Cornus mas’, zei mijn vader en wees met zijn wandelstok driftig naar een grote struik, ergens in een tuin. ‘Viburnum’, ‘Lonicera’, ‘Eleagnus Ebbingei’, de Latijnse namen vlogen om mijn oren. Geduldig liep ik naast hem, wachtend tot het mooiste woord onherroe-pelijk zou komen. ‘Spirea vanhouttei’, zei mijn vader. Ik kneep dan in zijn arm en lachte tegen hem, maar hij had nooit in de gaten dat alles volgens het boekje ging.