Ik leef langer zonder mijn moeder, dan dat ik met haar leefde.
Hoe haar gezicht eruit zag kan ik niet meer voor me zien. Ze is tweedimensionaal geworden, zoals een foto. Hoe ze was als persoon, wat ze leuk vond, waar ze zich aan ergerde, wat haar aan het lachen maakte weet ik niet. Het beeld dat haar zussen van haar scheppen blijft vaag. Maar hoe ze voelde en rook, haar warmte en liefde, dat verdwijnt nooit. Als ik verdriet heb voel ik haar hand op mijn haar. Als ik mijn kinderen troost doe ik wat zij me heeft voorgeleefd.