Met mijn roodgroen geruite koffertje stapte ik op de bus die me naar jouw dorp zou brengen. Een korte reis over het Zwitserse platteland, niet meer dan een kwartier, van het ene nietszeggende dorp naar het andere. Het was voor mij een reis naar een plek waarvan de sindsdien verstreken jaren een van de meest exclusieve zouden gaan maken. Ik dook onder een deken van volkomen warmte en subliem genot. Volmaakte herinneringen niet groter dan een sappige sinasappel, een kopje thee, of een snoepje, het nieuws op de radio terwijl ik je vanuit het stapelbed hoorde rommelen in de keuken, je rimpelige huid, of het fluweelzachte geduld waarmee je een plasticzakje tot grootte van een luciferdoosje kon vouwen... Het voelde allemaal groot en belangrijk voor mijn langzaam verdwijnende kinderziel. Een heerlijk rollenspel waar alleen wij de regels van kenden, onverstoorbaar gaven we elkaar het grootste plezier.