Mijn vader was een echte man. Hij rook naar motorolie en zijn laarzen kraakten als hij s’ avonds na zijn dienst naar mijn slaapkamer liep om mij een nachtzoen te geven. Ik hield me slapend, zodat ik stilletjes van dat moment kon genieten. Ik snoof de vage geur van autobanden, buitenlucht en benzine op. Een geur die bleef hangen, lang nadat hij de deur achter zich gesloten had. Er waren niet veel woorden tussen mijn vader en mij. Het was stil. Een aangename stilte. Zijn taal bestond uit daden. Hij was rechtvaardig, sociaal bewogen, een vechter. Een sportman ook. Fietsen, voetbal, badminton. Hij beoefende met enthousiasme. Zijn kapotte knieën, geschramde schenen, en bepleisterde handen getuigden van zijn fanatisme. Hoe blauw, bezeerd of geschaafd ook, er kwam zelden meer dan een hartgrondig gemompeld “verdomme” over zijn lippen. Ik was trots op mijn vader. Zijn bulderende lach, zijn zilveren kuif, het respect waarmee mensen over hem spraken. En toch, die vader, die grote man, stond fluitend in de keuken aardappels te schillen, vlees te braden. Die man zoog met het grootste gemak het hele huis, bond een schort voor en deed de afwas. Hij leefde voor hoe je potige mannelijkheid kon paren aan een gevoelige zorgzaamheid. En die hele man zat in de blik van zijn staalblauwe ogen waarmee hij mij buiten ieders gezichtveld een klein knipoogje kon toewerpen.